Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΑΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ;

“Για κάποια παιδιά με διαταραχή της αισθητηριακής ολοκλήρωσης, κάθε χάδι μπορεί να μοιάζει με χαστούκι, κάθε αγκαλιά να είναι ένα σκληρό βασανιστήριο, και η ζωή σαν το τρενάκι του λούνα παρκ γεμάτη από δυσάρεστες εμπειρίες.”

Στην τρυφερή ηλικία των 2, η Mikala Sobel υπέφερε από ένα ακατανίκητο άγχος. “Δε μπορούσα να την πάρω μαζί μου για ψώνια ή στον παιδότοπο” λέει η Jill, η μητέρα της. “Η Mikala μισούσε το πλήθος. Αν κάποιος έπεφτε πάνω της, γινόταν τελείως υστερική.” Ακόμη και στο σπίτι το μικρό κορίτσι σιχαινόταν το παραμικρό άγγιγμα. Ορισμένα πράγματα, όπως να βουρτσίσει τα δόντια της ή να πλύνει το πρόσωπό της, την έβγαζαν εκτός ορίων, και δεν άφηνε κανέναν να την ακουμπά παρά μόνο τους γονείς της. “Μια φορά την αφήσαμε με την baby-sitter και όταν γυρίσαμε μετά από 2 ώρες ήταν σχεδόν λυπόθυμη από το κλάμα” θυμάται η μαμά. Μετά από έρευνα για την κατάσταση της μικρής άκουσε για πρώτη φορά τον όρο “διαταραχή της αισθητηριακής ολοκλήρωσης”.
 
Η αισθητηριακή ολοκλήρωση είναι μια εγγενής νευροβιολογική διαδικασία που αφορά την ολοκλήρωση και αποκωδικοποίηση του αισθητηριακού ερεθίσματος στον εγκέφαλο. Σε αντίθεση η δυσλειτουργία της αισθητηριακής ολοκλήρωσης είναι μια διαταραχή κατά την οποία τα αισθητηριακά δεδομένα δεν οργανώνονται κατάλληλα στον εγκέφαλο και αυτό μπορεί να προκαλέσει διάφορα προβλήματα στην ανάπτυξη, στην επεξεργασία της πληροφορίας και στη συμπεριφορά του ατόμου. Η Dr. A. Jean Ayres ανέπτυξε τη γενική θεωρία της αισθητηριακής ολοκλήρωσης και της θεραπείας μέσα από μελέτες στις νευροεπιστήμες και από μελέτες της σωματικής και νευρομυικής ανάπτυξης. Η αισθητηριακή ολοκλήρωση εστιάζεται κυρίως σε τρεις βασικές αισθήσεις, την απτική, την αιθουσαία και την ιδιοδεκτική. Η διασύνδεσή τους αρχίζει να σχηματίζεται πριν τη γέννηση και συνεχίζει να αναπτύσσεται καθώς το άτομο ωριμάζει και αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του. Οι τρεις αισθήσεις δεν συνδέονται μόνο μεταξύ τους αλλά και με τις υπόλοιπες αισθήσεις στον εγκέφαλο. Αν και οι τρεις αυτές αισθήσεις είναι λιγότερο γνωστές από την όραση και την ακοή είναι πολύ σημαντικές στη ζωή μας. Βασικά μας επιτρέπουν να αντιλαμβανόμαστε, να αποτυπώνουμε και να αντιδράμε σε διαφορετικά ερεθίσματα στο περιβάλλον μας.
Το απτικό σύστημα περιλαμβάνει νεύρα κάτω από την επιφάνεια του δέρματος που στέλνουν πληροφορίες στον εγκέφαλο. Αυτές οι πληροφορίες αφορούν την αφή, τον πόνο, τη θερμότητα και την πίεση. Ο ρόλος τους είναι πολύ σημαντικός για την αντίληψη του περιβάλλοντος καθώς και για τις αυτόματες αντιδράσεις επιβίωσης.
 
Όταν ένα παιδί έχει δυσλειτουργία του απτικού συστήματος μπορεί να αποφεύγει τη σωματική επαφή, να αρνείται να φάει τροφές με συγκεκριμένη «υφή» καθώς και να φορέσει ρούχα από συγκεκριμένα υφάσματα, να παραπονιέται όταν του πλένουν τα μαλλιά ή το πρόσωπο, να αποφεύγει να λερώσει τα χέρια του (πχ. με κόλλα, άμμο, λάσπη, δακτυλομπογιά) και να χρησιμοποιεί μόνο τις άκρες των δακτύλων για να χειριστεί αντικείμενα αντί για ολόκληρο το χέρι. Ένα δυσλειτουργικό απτικό σύστημα μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένη αντίληψη της επαφής ή του πόνου (υπερευαισθησία ή υπαισθησία) και να οδηγήσει ένα παιδί στην αυτοπροκαλούμενη απομόνωση, τη γενική υπερδιέγερση, τη διάσπαση της προσοχής και την υπερκινητικότητα.
 
Η απτική αμυντικότητα είναι μια κατάσταση στην οποία το άτομο είναι υπερβολικά ευαίσθητο στο απλό άγγιγμα. Θεωρητικά, όταν το απτικό σύστημα είναι ανώριμο και λειτουργεί ακατάλληλα, αφύσικα νευρικά ερεθίσματα στέλνονται στο φλοιό του εγκεφάλου και επηρεάζουν άλλες εγκεφαλικές λειτουργίες. Αυτό με τη σειρά του έχει ως συνέπεια ο εγκέφαλος να δέχεται υπερβολικά ερεθίσματα και να έχει υπερδραστηριότητα, η οποία ούτε μπορεί να μειωθεί ούτε να οργανωθεί. Αυτού του τύπου η υπερ- ευαισθητοποίηση στον εγκέφαλο μπορεί να προκαλέσει δυσκολία σε ένα άτομο να οργανώσει τη συμπεριφορά του και να συγκεντρωθεί και τελικώς μπορεί να οδηγήσει σε αρνητική συναισθηματική αντίδραση στα αγγίγματα.
 
Το αιθουσαίο σύστημα αναφέρεται σε δομές στο έσω αυτί (λαβύρινθος) που ανιχνεύουν την κίνηση και αλλαγές στη θέση της κεφαλής. Για παράδειγμα, το αιθουσαίο σύστημα «λέει» αν το κεφάλι μας είναι όρθιο ή σε πλάγια θέση (ακόμη και με τα μάτια μας κλειστά). Δυσλειτουργία σε αυτό το σύστημα φαίνεται με δύο τρόπους. Κάποια παιδιά μπορεί να είναι υπερευαίσθητα στα αιθουσαία ερεθίσματα και παρουσιάζουν φοβίες σε κινητικές δραστηριότητες (πχ. κούνιες, τσουλήθρες, ράμπες, κατηφόρες ή ανηφόρες). Μπορεί επίσης να έχουν δυσκολία να σκαρφαλώσουν ή να κατέβουν σκάλες, ή να αποφεύγουν να περπατήσουν και να συρθούν σε ασταθείς ή κεκλιμένες επιφάνειες. Παρουσιάζουν δηλαδή φόβο στο χώρο. Γενικότερα αυτά τα παιδιά φαίνονται να είναι αδέξια. Στο άλλο άκρο, το παιδί μπορεί από μόνο του να αναζητά πολύ έντονες αισθητηριακές εμπειρίες όπως να στροβιλίζεται, να πηδάει ή να
γυρίζει γύρω-γύρω. Το παιδί αυτό παρουσιάζει συμπτώματα υπαισθησίας του αιθουσαίου συστήματος, γι΄ αυτό προσπαθεί διαρκώς να δίνει ερεθίσματα στο αιθουσαίο σύστημα.

Το ιδιοδεκτικό σύστημα αφορά τους μύες, τις αρθρώσεις και τους τένοντες που παρέχουν στο άτομο την ασυνείδητη αντίληψη της θέσης του σώματος στο χώρο. Όταν η ιδιοδεκτικότητα λειτουργεί επαρκώς η θέση του σώματος προσαρμόζεται αυτόματα σε διαφορετικές καταστάσεις. Για παράδειγμα, το ιδιοδεκτικό σύστημα είναι υπεύθυνο να δώσει στο σώμα τα απαραίτητα σήματα για να καθίσουμε σωστά σε μια καρέκλα ή για να κατέβουμε από το πεζοδρόμιο. Επίσης μας επιτρέπει να χειριστούμε αντικείμενα χρησιμοποιώντας επιδέξιες κινήσεις των χεριών, όπως να γράψουμε με μολύβι, να πιάσουμε το κουτάλι για να φάμε σούπα ή να κουμπώσουμε το πουκάμισο. Τα άτομα με δυσλειτουργία του ιδιοδεκτικού συστήματος συνήθως έχουν αδεξιότητα, μια τάση να πέφτουν, έλλειψη της αντίληψης της θέσης του σώματος στο χώρο ή περίεργη στάση του σώματος. Επίσης, έρπουν ελάχιστα όταν είναι μικρά, έχουν δυσκολία να χειριστούν μικρά αντικείμενα (κουμπιά, μικρά παιχνίδια), τρώνε απρόσεχτα και αποφεύγουν νέες κινητικές δραστηριότητες. Πρόκειται για την ικανότητα να σχεδιάζουμε και να εκτελούμε διαφορετικές κινήσεις. Αυτό το σύστημα για να λειτουργήσει σωστά χρειάζεται να δέχεται ακριβείς πληροφορίες από τις αισθήσεις και στη συνέχειανα οργανώνει και να αποκωδικοποιεί αυτές τις πληροφορίες επαρκώς και αποτελεσματικά.
Γενικά, δυσλειτουργία στα συστήματα που αναλύσαμε παρουσιάζεται με διάφορες μορφές. Το παιδί μπορεί να αντιδρά υπερβολικά ή ελάχιστα στις αισθητηριακές πληροφορίες. Το επίπεδο δραστηριότητάς του πιθανόν να είναι ασυνήθιστα υψηλό ή χαμηλό, το παιδί δηλαδή μπορεί να είναι σε διαρκή κίνηση ή να κουράζεται πολύ εύκολα. Επίσης σε κάποια παιδιά μπορεί να υπάρχει εναλλαγή ανάμεσα σε αυτές τις δυο ακραίες καταστάσεις. Πολύ συχνά παρουσιάζονται προβλήματα στον συντονισμό της κίνησης, τόσο στιςαδρές όσο και στις λεπτές κινήσεις. Μια τέτοια δυσλειτουργία μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα γλωσσικές ελλείψεις και μειωμένη μαθησιακή επίδοση. Στη συμπεριφορά, το παιδί γίνεται παρορμητικό, διασπάται εύκολα η προσοχή του και παρουσιάζει γενική έλλειψη σχεδιασμού. Κάποια παιδιά επίσης μπορεί να έχουν δυσκολία να προσαρμοστούν σε νέες καταστάσεις και να αντιδρούν με θυμό, επιθετικότητα ή απόσυρση.
Οι έρευνες δείχνουν ότι προβλήματα αισθητηριακής ολοκλήρωσης παρουσιάζουν άτομα που ανήκουν σε διάφορες ηλικιακές ομάδες καθώς και σε ποικίλα μορφωτικά επίπεδα ή κοινωνικοοικονομικά στρώματα. Ομάδες που παρουσιάζουν συνήθως διαταραχή της αισθητηριακής ολοκλήρωσης είναι:
Βρέφη που έχουν γεννηθεί πρόωρα: Όλο και περισσότερα πρόωρα βρέφη επιβιώνουν σήμερα. Τα παιδιά αυτά έρχονται στον κόσμο έχοντας ένα υπερευαίσθητο νευρικό σύστημα και πολλαπλά παθολογικά προβλήματα. Οι γονείς πρέπει να μάθουν με ποιον τρόπο θα δώσουν στο παιδί τους τις απαραίτητες αισθητηριακές εμπειρίες, με σκοπό την βέλτιστη ανάπτυξή του.
 
Παιδιά με αυτισμό και άλλες αναπτυξιακές διαταραχές:  
Οι σοβαρές δυσκολίες στην αισθητηριακή επεξεργασία είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της διαταραχής. Τα παιδιά με αυτισμό αναζητούν ασυνήθιστες ποσότητες συγκεκριμένων ερεθισμάτων και είναι υπερβολικά ευαίσθητα σε άλλα ερεθίσματα. Η βελτίωση της αισθητηριακής επεξεργασίας οδηγεί τα παιδιά αυτά σε πιο αποτελεσματική κοινωνική συναλλαγή.

Παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες:  
Πολλές έρευνες δείχνουν ότι η πλειοψηφία των παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες παρόλο που έχουν φυσιολογική νοημοσύνη, είναι πιθανόν να έχουν προβλήματα στην αισθητηριακή ολοκλήρωση. Η πρώιμη παρέμβαση μπορεί να βελτιώσει αυτή τη λειτουργία, μειώνοντας την πιθανότητα σχολικής αποτυχίας.

Άτομα με εγκεφαλική βλάβη: Τραύμα στον εγκέφαλο μετά από ατύχημα μπορεί να έχει αντίκτυπο στην αισθητηριακή λειτουργία. Τα άτομα αυτά χρειάζονται θεραπεία που θα τους οδηγήσει στην καλύτερη επανάκτηση των χαμένων αισθήσεων.
 
Αξιολόγηση και θεραπεία των βασικών αισθητηριακών συστημάτων γίνεται από τον εργοθεραπευτή.

Η Αξιολόγηση και Παρέμβαση από Εργοθεραπευτή
  1. Να δώσουμε στο παιδί αισθητηριακές πληροφορίες που βοηθούν στην οργάνωση του κεντρικού
    νευρικού συστήματος
  2. Να βοηθήσουμε το παιδί στο συντονισμό και έλεγχο της αισθητηριακής πληροφορίας και
  3. Να βοηθήσουμε το παιδί να αναπτύξει μια πιο οργανωμένη αντίδραση στο αισθητηριακό ερέθισμα.
Για παράδειγμα, ένας θεραπευτής μπορεί να τυλίξει ένα παιδί σαν την Mikala, που δε μπορεί να διακρίνει ένα απειλητικό από ένα φιλικό άγγιγμα, σε ένα αφρώδες χαλάκι σαν να είναι σάντουιτς. Ή να τρίψει τα χέρια του παιδιού με διάφορα υλικά όπως μεταξένια μαντίλια, βαμβακερό ύφασμα, σφουγγάρια ή σύρμα. Τα παιδιά μέσα στις ασφαλείς και ευχάριστες συνθήκες της αίθουσας θεραπείας είναι πιο πρόθυμα να δοκιμάσουν δραστηριότητες που κανονικά θα φοβόντουσαν, και στην πραγματικότητα τις βρίσκουν διασκεδαστικές. Με κατάλληλο ρυθμό και με πολλή ενίσχυση ο θεραπευτής καθοδηγεί κάθε παιδί σε έναπρόγραμμα που είναι σχεδιασμένο με βάση τις ιδιαίτερες ανάγκες του. Στη συγκεκριμένη θεραπεία της Mikala ο θεραπευτής γύριζε το σώμα της σε ένα δοχείο με ξερά φασόλια και την άφηνε να πηδά σε μεγάλα αφρώδη τούβλα, με σκοπό να προσαρμοστεί το σώμα και ο εγκέφαλος σε μια ποικιλία ερεθισμάτων. Μετά από μόλις οχτώ εβδομάδες, το κλάμα και τα ξεσπάσματα της Mikala σταμάτησαν και ήταν πλέον ένα πολύ πιο ήρεμο και χαρούμενο παιδί. “Το πρώτο πράγμα που θέλει να κάνει τώρα είναι να αγκαλιάζει και να φιλάει όλο τον κόσμο” λέει η μητέρα της. Τώρα, αφιερώνουν 15 λεπτά με δραστηριότητες αισθητηριακές στο σπίτι, και ύστερα η μητέρα της μπορεί να την κάνει μπάνιο, να τη λούσει, να της βουρτσίσει τα δόντια, ακόμη και να της κόψει τα νύχια– δραστηριότητες που παλαιότερα θα ήταν η έναρξη για μια θύελλα από δάκρυα και κραυγές. “Ολόκληρο το πρόσωπο της Mikala φαίνεται πιο ήρεμο μετά από μια θεραπευτική συνεδρία” λέει η μητέρα της. “Είναι σαν να είναι υπερ-φορτωμένη και υπερ-ερεθισμένη και όλη αυτή η πίεση να αδειάζει
από μέσα της, αφήνοντας τον αληθινό εαυτό της να λάμπει.”

 
Miller-Kuhaneck, Η.,(2006), Home Activities for Children with Sensory Integration Problems, www. SPDnetwork.org
www.sensoryint.com
Hatch-Rasmussen, C, (1995). Sensory Integration,www.autism.org
Mlyniec, Vicky, (2004). The little girl who hated hugs.
www.parents.com

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Πάλι δεν διάβασες ..;


Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν το παιδί να διαβάζει μόνο του;

Ο τρόπος που θα οργανώσει ένα παιδί το διάβασμά του παίζει καταλυτικό ρόλο όχι μόνο στην επίδοσή του στο σχολείο αλλά κυρίως στην εικόνα και στη σχέση που θα αναπτύξει με τη μάθηση γενικότερα.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουν οι γονείς ότι δεν «διαβάζουμε» όλοι μαζί τα μαθήματα της επόμενης μέρας αλλά στην ουσία βοηθάμε ή καλύτερα μαθαίνουμε το παιδί (ιδίως στις πρώτες τάξεις του δημοτικού) να οργανώνει τη μελέτη του ώστε να είναι αποδοτική και όσο το δυνατόν λιγότερο κουραστική. Αυτό ενισχύει την αίσθηση της υπευθυνότητας στο παιδί και του δίνει μια εικόνα για τις δυνατότητες, τις αδυναμίες του και τον εκτιμώμενο χρόνο που απαιτείται. Στόχος του γονέα είναι να επιτύχει το παιδί αυτό που ονομάζουμε αυτορρύθμιση. Μερικοί τρόποι που μπορεί αυτό να επιτευχθεί:

Προτείνετε στο παιδί να τοποθετήσει το πρόγραμμα της εβδομάδας σε σημείο που να μπορεί να το βλέπει εύκολα όπως, στο γραφείο, στην πόρτα, στη ντουλάπα του δωματίου του χωρίς να χρειάζεται να του το υπενθυμίζετε εσείς συνεχώς.

Βοηθήστε το παιδί να οργανώσει το χώρο του δωματίου του με τέτοιο τρόπο ώστε να μην επηρεάζεται την ώρα της μελέτης από άλλα ερεθίσματα όπως, από το γραφείο να μην έχει θέα έξω από το παράθυρο, να κλείνει την πόρτα για να μην αποσπάται η προσοχή του από άλλους θορύβους (δικές σας συζητήσεις, τηλεόραση, άλλες ηλεκτρικές συσκευές) και να προσαρμόσετε το φωτισμό ώστε να η μελέτη να είναι πιο ξεκούραστη για τα μάτια.

Μέρος της οργάνωσης είναι και η έγκαιρη προετοιμασία του σχολικού εξοπλισμού (τσάντα με βιβλία της ανάλογης ημέρας, κασετίνα με όλα τα απαραίτητα) – στην αρχή με μια δική σας βοήθεια αλλά στη συνέχεια από το ίδιο το παιδί.

Δείξτε του τη σωστή στάση του σώματος στο γραφείο ή ακόμη και στον υπολογιστή προσαρμόζοντας την καρέκλα στην ανάλογη θέση. Αφήστε το παιδί να το ακολουθήσει και αν δείτε να το ξεχνά υπενθυμίστε το.

Αναφορικά με τις δραστηριότητες εκτός σχολείου πολλοί γονείς σκέφτονται να στείλουν τα παιδιά για εκμάθηση ξένων γλωσσών, μουσικών οργάνων, αθλημάτων. Μην ξεχνάμε ότι το παιδί αυτό που χρειάζεται είναι ξεκούραση και εκφόρτιση από το άγχος των τόσων υποχρεώσεων συνήθως μέσω παιχνιδιού. Ρωτήστε το παιδί με τι θα ήθελε να ασχοληθεί προσπαθώντας να περιορίσετε τις δικές σας προσδοκίες ή (ανεκπλήρωτα) όνειρα για παράδειγμα, να μάθει πιάνο γιατί σας αρέσει η κλασική μουσική.

Αποφύγετε να ζητήσετε από το παιδί να ξεκινήσει το διάβασμα μόλις επιστρέψει από το σχολείο ή μετά από το παιχνίδι καθώς αυτό το διάστημα είναι για ξεκούραση ή για να ενισχύσετε την ποιοτική επικοινωνία με το παιδί σας μέσω συζήτησης (μοίρασμα σκέψεων και συναισθημάτων της ημέρας).

Βοηθητικό είναι να ξεκινήσει το παιδί να διαβάζει τα πιο δύσκολα μαθήματα στην αρχή και να μην τα αφήσει στο τέλος που θα είναι πιο κουρασμένο.

Αντίστοιχα, μπορεί να διαβάσει πρώτα αυτά που βαριέται ή που του προξενούν μειωμένο ενδιαφέρον ώστε να κινητοποιείται στη συνέχεια να διαβάσει και αυτά που του αρέσουν περισσότερο.
Μην ξεχνά τα μικρά και συχνά διαλλείματα ακόμη και αν δεν νιώθει ιδιαίτερα κουρασμένο.


Αν το δυσκολεύουν τα θεωρητικά μαθήματα (όπως, ιστορία) προτείνετε εναλλαγή με πρακτικά μαθήματα (όπως, μαθηματικά). Στα θεωρητικά θα το βοηθήσει αρκετά να του δείξετε τρόπους εκμάθησης όπως, να δίνει μια κεντρική ιδέα – τίτλο, λέξεις – κλειδιά ή να υπογραμμίζει σημαντικά κομμάτια σε κάθε παράγραφο και γενικότερα να παρατηρεί εικόνες.

Προτείνετε, επίσης, να κάνει μια επανάληψη το βράδυ πριν πάει για ύπνο. Αποφύγετε να είστε με ένα βιβλίο από πίσω του και να του διαβάζετε φωναχτά το μάθημα – αποτελεί και παθητική διαδικασία μάθησης αλλά του δίνει την εικόνα ότι δεν μπορεί να το κάνει μόνο του.

Περιορίστε ή αποφύγετε όσο είναι εφικτό να απευθύνεστε στο παιδί χρησιμοποιώντας προστακτική (όπως, γράψε, διάβασε) και επιλέξτε να το παρακινήσετε με εκφράσεις όπως, έλα να διαβάσεις τώρα που είσαι ξεκούραστος.

Αντίστοιχα, όταν εξαντλούνται τα αποθέματα υπομονής σας μην απειλείτε το παιδί «αν δεν διαβάσεις τα μαθήματά σου δεν θα βγεις για παιχνίδι» αλλά πείτε του «όταν τελειώσεις τα μαθήματά σου μπορείς να πας για παιχνίδι».

Να θυμάστε να ενισχύετε την προσπάθεια που κάνει.

Για να επιτευχθούν τα προηγούμενα και να ενισχυθεί η ικανότητα μελέτης είναι απαραίτητα δυο ακόμη στοιχεία: μια σωστή και ισορροπημένη διατροφή (τρίωρα γεύματα, τριάδες γευμάτων [ενδεικτικά: α) ζωική (όπως, κοτόπουλο, γάλα, γιαούρτι), β) αμυλώδη (δημητριακά, πατάτα, ξηροί καρποί) και γ) φρέσκια (φρούτο, χυμός) τροφή] και επαρκής ύπνος (περίπου 8 ώρες).booktree
ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ«Αν το παιδί δεν μπορεί να μάθει με τον τρόπο που το διδάσκουμε, τότε πρέπει να το διδάξουμε με τον τρόπο που μπορεί να μάθει» (Maria Montessori)



Καλαντζή-Αζίζι, Α. & Ζαφειροπούλου, Μ. (2004). Προσαρμογή στο σχολείο. Πρόληψη και αντιμετώπιση δυσκολιών. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.

Κρίση πανικού: όταν το άγχος σε αρρωσταίνει

Έρχεται απρόσκλητη και συνήθως χωρίς φανερή αιτία. Τα συμπτώματά της θυμίζουν σοβαρές παθήσεις, απειλητικές για τη ζωή. Η κρίση πανικού είναι μια κραυγή για βοήθεια που σωματοποιείται. Διάβασε τι την προκαλεί και πώς θα την αντιμετωπίσεις.
 
Εκεί που είσαι μια χαρά, ξαφνικά δεν μπορείς να πάρεις ανάσα και τα πόδια σου δεν σε κρατάνε. Ζαλίζεσαι, τρομάζεις και αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα. Νιώθεις ότι χάνεις τον έλεγχο, νομίζεις ότι έχεις πάθει καρδιακή προσβολή και ότι θα πεθάνεις. Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό είχες περισσότερο στρες, αλλά δεν περίμενες να σου συμβεί κάτι τέτοιο.

Η κρίση πανικού μπορεί να σε βρει οπουδήποτε και επηρεάζει σημαντικά την ποιότητα της καθημερινότητάς σου. Μπορεί σε όλη τη ζωή σου να έχεις μόνο μια ή δυο κρίσεις πανικού και να μην χρειαστεί να ασχοληθείς ξανά με το θέμα.
 
Αν όμως η κρίση πανικού είναι... τακτικός επισκέπτης στη ζωή σου, ίσως έχεις μια χρόνια κατάσταση που ονομάζεται διαταραχή  πανικού και χαρακτηρίζεται από αιφνίδια και απρόσμενα επεισόδια έντονου φόβου και άγχους.
 
Πότε συμβαίνει

Μπορεί να συμβεί οπουδήποτε και οποτεδήποτε: ενώ οδηγείς, ενώ περπατάς στο δρόμο, σε ένα meeting, όταν είσαι για ψώνια, ακόμα και όταν κάθεσαι στον καναπέ για να ξεκουραστείς μετά από μια δύσκολη μέρα. Συνήθως η πρώτη κρίση εμφανίζεται μεταξύ 20 και 40 ετών, χωρίς αυτό να αποκλείει και άλλες ηλικίες. Τον τελευταίο καιρό, όπως δείχνουν σχετικές έρευνες, οι ψυχοπιεστικές συνθήκες που ζούμε έχουν αυξήσει τη συχνότητα εμφάνισης κρίσεων πανικού.
 
Τα συμπτώματα
 
Για να διαγνώσουν οι ειδικοί ότι έχεις κρίση πανικού πρέπει να εμφανίζεις τουλάχιστον 4 από τα παρακάτω συμπτώματα, τα οποία θα παρουσιαστούν ξαφνικά και θα κορυφωθούν σε μια χρονική περίοδο περίπου δέκα λεπτών:
- Αίσθηση επικείμενου θανάτου
- Ταχυκαρδία
- Εφίδρωση
- Δύσπνοια και αίσθημα ασφυξίας
- Ρίγη ή εξάψεις
- Ναυτία
- Κοιλιακούς πόνους
- Πόνος στο στήθος
- Πονοκέφαλος
- Ζαλάδα, αστάθεια
- Αδυναμία και τάση λιποθυμίας
- Αίσθηση πνιγμού
- Δυσκολία κατάποσης
- Δυσφορία
- Μούδιασμα ή μυρμήγκιασμα στα χέρια
- Απώλεια επαφής με την πραγματικότητα
 
Γιατί το παθαίνεις

Δεν είναι γνωστές οι ακριβείς αιτίες που προκαλούν μια κρίση πανικού. Ωστόσο, παράγοντες που μπορεί να αυξήσουν την πιθανότητα να πάθεις κρίση είναι:
- Το οικογενειακό ιστορικό (αν και κάποιος άλλος από την οικογένειά σου παθαίνει κρίσεις)
- Το στρες για μεγάλο χρονικό διάστημα
- Ο θάνατος ή η ασθένεια κάποιου αγαπημένου προσώπου
- Μεγάλες αλλαγές στη ζωή, όπως ένα διαζύγιο ή η απόκτηση ενός παιδιού
- Ένα τραυματικό γεγονός, όπως ένα ατύχημα ή μια ασθένεια 
 
Και μετά τι;

Μετά από μια κρίση πανικού το πιο πιθανό είναι να νιώθεις εξουθενωμένος. Το χειρότερο όμως είναι ότι μπορεί να φοβάσαι επίμονα ότι θα έρθει η ώρα που θα πάθεις μια νέα κρίση. Αυτό μπορεί να σε κάνει να αποφεύγεις να βγεις από το σπίτι ή να βρεθείς σε πολυσύχναστα μέρη (αγοραφοβία), γιατί κανένας χώρος δεν σου φαίνεται αρκετά ασφαλής. Ο φόβος αυτός από μόνος του είναι αρκετός για να προκαλέσει νέα κρίση.
 
Πότε να δεις γιατρό

Επειδή τα συμπτώματα της κρίσης πανικού μοιάζουν με αυτά άλλων σοβαρών προβλημάτων υγείας, όπως το έμφραγμα του μυοκαρδίου και το εγκεφαλικό επεισόδιο, είναι σημαντικό να πάρεις τη γνώμη του γιατρού για να αποκλείσεις την ύπαρξη κάποιας οργανικής πάθησης. Αν τελικά έχεις κρίση πανικού, ο γιατρός θα σου δώσει την κατάλληλη θεραπεία.
 
Πώς αντιμετωπίζεται

Τα καλά νέα είναι ότι η διαταραχή πανικού μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά. Υπάρχουν φάρμακα και ψυχοθεραπευτικές μέθοδοι που θα σε βοηθήσουν να ελέγξεις ή ακόμα και να απαλλαγείς από το πρόβλημα. Τα φάρμακα λειτουργούν ταχύτερα, ενώ η ψυχοθεραπεία είναι εξίσου αποτελεσματική αλλά με πιο αργούς ρυθμούς. Συνήθως πάντως συστήνονται και οι δύο μορφές θεραπείας ταυτόχρονα.
 
Επιπλοκές

Αν η διαταραχή δεν θεραπευτεί μπορεί να καταλήξει σε σοβαρές επιπλοκές που θα επηρεάζουν αρνητικά την ποιότητα της ζωής σου. Μερικές από αυτές είναι:
- Η ανάπτυξη ειδικών φοβιών, όπως ο φόβος της οδήγησης ή ο φόβος να βγει κανείς από το σπίτι
- Η αποφυγή κοινωνικών εκδηλώσεων
- Προβλήματα στη δουλειά ή το σχολείο
- Κατάθλιψη
- Αυξημένος κίνδυνος αυτοκτονίας ή αυτοκτονικές σκέψεις
- Κατάχρηση αλκοόλ ή άλλων ουσιών
- Οικονομικά προβλήματα 


    πηγή: http://psixologikosfaros.blogspot.com/2011/11/blog-post_27.html

Ο ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ....


Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

ΕΙΔΙΚΗ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΚΙΝΗΤΙΚΗ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΥΤΙΣΜΟ


ΤΟΜΕΙΣ:

1. ΛΕΠΤΗ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΗ ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ισορροπία και συντονισμός κινήσεων, κάτω και πάνω άκρα, δάκτυλα χεριών-ποδιών.

2. ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΜΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ
Κουτιά, κιβώτια, στατικό ποδήλατο, πολύζυγα, μπάλες, στεφάνια, ράβδους, σχοινί, πάγκους κ.λ.π. Το παιδί μαθαίνει και εξασκείται να σηκώνει, τινάζει, σπρώχνει, στηρίζεται, σκαρφαλώνει, ανεβαίνει, κρέμεται, σκύβει, στριφογυρίζει, πιάνει, κρέμεται κ.λ.π.

3. ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΣΙΓΥΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Το παιδί πρέπει να αντιδρά σε διάφορα ερεθίσματα όπως σήματα και εντολές. Συνιστώνται ασκήσεις αυτοεξυπηρέτησης, περπάτημα, τρέξιμο σε κύκλο.

4. ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ

Το παιδί εξασκείται στον προσανατολισμό, θέση σώματος, των μελών του σώματος και τον ρυθμό.

5. ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΣΤΟ -ΚΑΙ ΜΕ- ΤΟ ΝΕΡΟ, ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ

Περπάτημα στο νερό, κίνηση χεριών-ποδιών , γλύστριμα, βύθισμα, βουτιά, συντονισμός χέρια- πόδια. Συμμετοχή στα Special Olympics.

6. ΙΠΠΑΣΙΑ ΣΑΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΜΕΣΟ

Επαφή των παιδιών με το άλογο και με τις δραστηριότητες ενός ομίλου.

7. BOWLING


ΣΤΟΧΟΙ:

Α) ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ, ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ, ΤΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ.


Β) ΑΥΤΟΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ
επιμέρους στόχοι: 
ασκήσεις επιδεξιότητας των δακτύλων, συγχρονισμός βλέμματος-κίνησης, βλεμματική επαφή.


Γ) ΑΔΡΗ ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ
-είναι αδέξιο το παιδί;
-υπάρχει παρεμπόδιση ή δισταγμός των κινήσεων όλου του σώματος;
-υπάρχει παρορμητισμός ή αδράνεια που εκφράζεται με την κίνηση;
-δυσκολεύεται το παιδί να πάει όπου θέλει;
-δυσκολεύεται να σταθεί όρθιο χωρίς να πέσει και χωρίς να ταλαντεύεται υπερβολικά;
-δυσκολεύεται να χοροπηδήσει σ'ένα σημείο χωρίς μεγάλη απόκλιση;
-δυσκολεύεται να καθίσει στην καρέκλα;
-ενώ κάθεται μπορεί να σκύψει να πιάσει κάτι που έπεσε από το τραπέζι χωρίς να πέσει το παιδί;
-μπορεί να ισορροπήσει αφού πηδήξει από χαμηλό σκαλάκι;
-μπορεί να χοροπηδήσει στο κάθε πόδι χωριστά;
-μπορεί να περπατήσει πάνω σε μια ίσια γραμμή;
-μπορεί να κάνει (στατικό) ποδήλατο ή να τραβήξει ένα καροτσάκι;

Δ. ΟΠΤΙΚΟΚΙΝΗΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ
-Το παιδί  μπορεί να πετάξει σωστά μια μπάλα σε μπασκέτα;
-Ποιες είναι οι ανεξάρτητες κινήσεις των δακτύλων του;
-Τρέμουν τα χέρια του όταν πιάνει τη μπάλα ή άλλα αντικείμενα;
-Μπορεί να μιμηθεί κινήσεις του ενήλικα;


Επιμέλεια:    Δρ. Μηλιάδης Οδυσσέας
                     Ειδικός Γυμναστής 
                     Διδάκτωρ Εθνικής Ακαδημίας 
                     Φυσικής Αγωγής &Σπορ
                     Βουκουρέστι Ρουμανίας
     









ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ!!!


Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Δείτε πως η τεχνολογία βοηθά στην επικοινωνία των αυτιστικών


Autism, Ability, and Adaptation: Asking The Right Questions

How can we maximize the abilities of autistic people?

Recently, 60 Minutes did a moving segment called, "Apps for Autism."  In it, they demonstrated the impact that the iPad has had for many people with autism who are unable speak. The segment demonstrated clearly how new tools and information can lead to breakthroughs that parents and professionals might previously never have expected.
I was particularly impacted by the section in which they show a young man named Nuno interacting with the iPad. At 10, Nuno doesn't speak, and was previously thought to have "the IQ and attention span of a toddler." Yet, once the iPad is placed in front of him, he demonstrates a vocabulary and understanding that belies this assumption. And, we learn in an interview with his teacher that while exploring music on the iPad, they discovered a surprising fact: Nuno is a connoisseur of opera.
 


Nuno's case is a demonstration of what many parents and people on the spectrum have said for many years — that current diagnostic tests and techniques underestimate the capabilities of those on the autism spectrum. Some experts are now beginning to agree. In many cases, it's not a question of whether autistic people have intelligence, it's a question how they can communicate their intelligence.
When I write about my experiences living on the spectrum, I spend a lot of time thinking about the trajectory my life has taken, and tracing the source of the accomplishments in my life. Why is it, I wonder sometimes, that I'm better able to "fake normality" than others? (Of course whether all would want to do so is another story.) What abilities was I able to develop, that others have not? And why have I have developed them?
When I look at my social successes, for example, much of my success is predicated on the awareness of body language. But, body language is something those of us on the spectrum are supposed to have problems understanding — so how do I explain that? How did I build those skills?
Bookstore
I trace that back to a summer afternoon when I was about 11 years old. That afternoon, my mother and I had visited a local used bookstore — a weekly ritual. In the doorway, my mother turned to me. "You may choose ONE book to buy," she said, and sent me off to browse.
She did the same. When she was done, she called to me from the checkout. I snatched the book I had been perusing from the shelf, and trotted to the counter. "Did you find the book you want?" She asked. In answer, I slapped the big tome down on the counter.
Perplexed, she picked it up and looked at it. "Are you sure that this is the book you want?" She asked, as she took in the big block letters across the front. What did her grade schooler want with someone's cast off Psychology textbook?
"Yes," I responded immediately. Undoubtedly sensing a bit of Aspergian fixation in my voice and manner, she shrugged and added it to the purchases she had laid on the counter. She wasn't one to withhold knowledge and learning. If it was what I wanted, why not?
I was antsy and anxious all the way home...I wanted to continue my reading. When my mother opened the door, I raced through it and up the stairs to my room. Flopping down on my stomach in a sunny spot on the carpet, I opened the book and began flipping through it.
I skipped the spots about babies and child development...I liked babies. It was when they got older, when they talked, that I began to have problems. As I flipped through a subsequent chapter a phrase stopped me cold — "body language." Ah, now this was interesting. You mean you could tell what a person was thinking or feeling, just by looking at looking at their body and facial expressions?! For a kid that loved puzzles and secret codes, I thought this was coolest thing I had ever heard.
As I read, I found myself reliving and reassessing incidents from the past...and suddenly they made sense. I thought of an experience I'd had a few years earlier, in Second Grade. The class was lined up to go out for recess, when our teacher was unexpectedly called out to the hall, leaving us temporarily unsupervised. A couple of my classmates decided to take the opportunity to start roughhousing.
Bryphophyta (Spores)
Standing quietly in line, I was suddenly slammed from behind. Now, there was something warm and weird against my cheek. Rough. In front of my eyes was a strange tableau that reminded me of the nature close-ups that were a staple of the Science magazines I liked. Green, with odd little swirly structures that looked a little like spores. I turned my head a little. I felt the scratchiness against my cheek, and watched the tableau shift. I began to realize that something was different about my body, too. I didn't seem to be upright.
I was slammed backward again, as a roar sounded in front of me. "Would you get the hell off me! I'm not your damn father!" the boy in front of me bellowed. I stumbled and caught my balance, then looked around me. A wide space had opened around me, and I was off to the side, like a pariah. The room was utterly silent, and all the kids were staring.
I was humiliated...I knew I'd somehow done something wrong — but what? I was mystified by the boy's behavior. It violated every rule that I'd been taught. If you didn't like something a person was doing, I'd been taught, you asked them nicely to stop. If they didn't, then you would repeat the request more forcefully. If that didn't work, you'd escalate to an adult. Yelling and swearing — that was an absolute last resort. There was something I was missing here.
Now, reading this book, I had my answer. It described a concept called "personal space"...a buffer zone around each person that others were not meant to cross. Doing so would, at minimum, make the person uncomfortable...or provoke hostility. So that was it! I'd violated the boy's personal space and had been too slow in correcting the problem. It didn't take the sting out of the memory, but it gave me comfort to at least understand what had caused the altercation.
What I learned from this book, was the first step in learning to simulate neurotypical body language. If I had not picked up that book, I believe I'd be in a very different place today. Getting a sense of what I didn't know went a long way in correcting the misunderstandings that I encountered so often (like that with my second grade classmate). You have to understand a gap, before you can fill it. All too often, in people like me, this awareness comes late in life.
So much of the dialog around autism and Asperger's is structured around deficits — what I call the "can'ts." Within that framework, it can be too easy to underestimate the capabilities of those on the spectrum. But, there are ways to bridge the gaps. Ways to adapt. We just have to find those ways.
As a society, we can't afford to write off the intelligence and abilities of autistic people. As I learned from my stepmother's friends in the wider disability community, one of the best ways to do this is to ask questions that presume competence. "How" questions — like "How can they communicate?" Or, "How can we teach them social skills?" These are the questions that lead to actionable answers.
When you interact with autistic people, what questions are you asking? "Can" questions or "how" questions?

http://www.psychologytoday.com/blog/aspergers-diary/201112/autism-ability-and-adaptation-asking-the-right-questions

Δραστηριότητες για παιδιά με δυσλεξία για προγραφή στο νηπιαγωγείο.


Dyslexia e-school στο facebook...


Γίνετε μέλη πατώντας like στη σελίδα του facebook

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

TEST ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΜΑΘΗΣΙΑΚΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ...ON LINE!

 
 
Το τεστ δημιουργήθηκε από τη Φανή Κατσαμάκη, τον Ιανουάριο του 2010, με τη χρήση του εργαλείου Adobe Captivate 4, στα πλαίσια της μεταπτυχιακής της εργασίας για το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών "ΤΠΕ στην εκπαίδευση", του τμήματος Πληροφορικής του Α.Π.Θ.

Σημείωση: το τεστ είναι ενδεικτικό του τρόπου που μπορούν να συνεισφέρουν οι νέες τεχνολογίες στο πρόβλημα των μαθησιακών δυσκολιών. Οι ερωτήσεις του έχουν βασιστεί σε προτάσεις, απόψεις και τακτικές ψυχολόγων και ειδικών. Ωστόσο, τα αποτελέσματα δεν θα πρέπει να θεωρηθούν απόλυτα αντιπροσωπευτικά, αφού από τη διαδικασία διάγνωσης λείπουν στοιχεία όπως η φωνητική συμμετοχή του χρήστη, που είναι πολύ σημαντική.

Για το τεστ πατήστε στον σύνδεσμο:
 
 
Πηγή: http://dyslexiawiki.pbworks.com/

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Μαθαίνω βοηθώντας στις δουλειές του σπιτιού!

“Μαμά, μπορώ να σε βοηθήσω;”
α. “Όχι μωρό μου, πήγαινε να παίξεις εσύ και η μανούλα θα τα κάνει όλα”


Απάντηση η οποία στερεί από το παιδί την ανάληψη καθηκόντων, τη συμμετοχή του σε δουλειές του σπιτιού που και αυτό είναι μέλος, τη χαρά της δημιουργικότητας, της ομαδικότητας, της συνεργασίας και υπευθυνότητας, την ικανοποίηση και την επιβράβευση.

β. “Μπορείς να πας να μαζέψεις το δωμάτιό σου;”
Απάντηση η οποία δεν είναι αρκετά ξεκάθαρη για τα παιδιά. Τι από όλα να κάνει; Να μαζέψει τα παιχνίδια; Να στρώσει το κρεβάτι; Να ξεσκονίσει τα έπιπλά του; Να βάλει τα βιβλία του στη βιβλιοθήκη; Να βάλει τα ρούχα του στην ντουλάπα;
Τα παιδιά μπορούν να βοηθήσουν στις δουλειές του σπιτιού από μικρή ηλικία και θα πρέπει να ενθαρρύνονται από τους γονείς. Με αυτό τον τρόπο αποκτούν ρόλο, μοιράζονται ευθύνες και μαθαίνουν πολλά πράγματα που θα τους χρησιμεύσουν στη μετέπειτα ζωή τους.

Πώς όμως μπορούν οι δουλειές του σπιτιού να μετατραπούν σε δραστηριότητες μάθησης; 
Πώς μπορούν τα παιδιά μας να μας βοηθούν και ταυτόχρονα να μαθαίνουν;

  Μαθαίνω να μετράω!


Μετράμε ένα-ένα τα αντικείμενα:
  • Δίνοντας στο παιδί μας τα άπλυτα ρούχα για να τα βάλει στον κάδο του πλυντηρίου.
  • Τοποθετώντας τα βιβλία στη βιβλιοθήκη.
  • Βάζοντας τα πιάτα στο πλυντήριο.
  • Βάζοντας τα παιχνίδια στο κουτί.
  • Τοποθετώντας τα ψώνια στα ντουλάπια.
  • Στρώνοντας το κρεβάτι.
  • Βάζοντας τα υλικά στο φαγητό ή στο γλυκό.
  • Βάζοντας τα ρούχα στην ντουλάπα.
  • Ποτίζοντας τα λουλούδια της αυλής.

  Μαθαίνω τα χρώματα!


  • Στρώνοντας το κρεβάτι με τη μητέρα το παιδί λέει τα χρώματα που βλέπει πάνω στα σεντόνια και στα μαξιλάρια.
  • Μαζεύοντας τους μαρκαδόρους στη μολυβοθήκη ή στην κασετίνα.
  • Πλένοντας τα λαχανικά (καρότα, πιπεριές, ντομάτες, κρεμμύδια, κά) για το φαγητό.
  • Μαζεύοντας τα παιχνίδια σε κουτιά με διαφορετικά χρώματα.
  • Δίνοντας τα ρούχα στη μητέρα για να τα απλώσει.

  Μαθαίνω ομάδες αντικειμένων!


  • Βάζοντας τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ στα ντουλάπια ή στο ψυγείο. Το παιδί βγάζει τα πράγματα από τις σακούλες και μας τα φέρνει. Ονοματίζει το αντικείμενο (π.χ. Μαμά, φράουλες) και στη συνέχεια ρωτάμε “Τι είναι…; (π.χ. τι είναι οι φράουλες; – είναι φρούτο, τι είναι το κρουασάν; – είναι γλυκό, τι είναι το ψωμί; – είναι φαγητό, τι είναι η κόκα κόλα; -είναι ποτό, κ.ά.). (φρούτα, λαχανικά, γλυκά, φαγητά, ποτά, καλλυντικά).
  • Βγάζοντας τα πιάτα, ποτήρια, πιρούνια και κουτάλια από το πλυντήριο, τα τοποθετεί και μαθαίνει την κατηγορία τους (κουζινικά).
  • Διπλώνοντας τα πλυμένα ρούχα, μπορεί το παιδί να τα τοποθετεί εκεί όπου η μητέρα θα το κατευθύνει. Έτσι εκτός από την ακολουθία των οδηγιών το παιδί μαθαίνει να οργανώνει την ομάδα των ρούχων (εσώρουχα, πυτζάμες, φόρμες, κ.ά).
  •  Ξεσκονίζοντας το σπίτι το παιδί ονοματίζει και ταυτόχρονα μαθαίνει την κατηγορία των επίπλων που υπάρχει σε κάθε δωμάτιο (έπιπλα).
  • Για τα παιχνίδια μπορούν να χρησιμοποιούνται διαφορετικά κουτιά ανάλογα την ομάδα των αντικειμένων. Στα κουτιά αυτά θα ήταν καλό να υπάρχει μία εικόνα απ’ έξω έτσι ώστε το παιδί να ομαδοποιεί κατάλληλα (μέσα μεταφοράς, κούκλες, κουζινικά, τουβλάκια, ζώα, μουσικά όργανα)
  • Σκούπισμα με την ηλεκτρική σκούπα ή το σκουπάκι. Η μητέρα δίνει την οδηγία σε ποιο δωμάτιο θα πρέπει να καθαρίσει το παιδί. (δωμάτια του σπιτιού)
  • Ξεχωρίζω τα σκουπίδια που είναι για την ανακύκλωση.

  Εξασκώ τη μνήμη μου!


  • Θυμάμαι τα υλικά του γλυκού.
  • Θυμάμαι τα υλικά του φαγητού.
  • Θυμάμαι να ταΐσω το κατοικίδιό μου.
  • Θυμάμαι που έβαλα τα ψώνια του σούπερ μάρκετ.
  • Θυμάμαι πράγματα από τη λίστα του σούπερ μάρκετ.
  • Θυμάμαι ποιες δουλειές μου είπε η μητέρα πως θα κάνουμε.
  • Θυμάμαι τις οδηγίες της μητέρας για να κάνω σωστά τη δουλειά που μου ανέθεσε.
  • Θυμάμαι τα πράγματα που θα πρέπει να βάλω πάνω στο τραπέζι για το φαγητό.
  • Θυμάμαι τι σημαίνουν οι εικόνες έξω από τα κουτιά με τα παιχνίδια μου.

   Μαθαίνω αντίθετες έννοιες!


  • Καθαρό – Βρώμικο (για τα ρούχα, τα πιάτα)
  • Ανοιχτό – Κλειστό (για την πόρτα του πλυντηρίου, τα κουτιά των παιχνιδιών)
  • Στεγνά – Βρεγμένα (για τα ρούχα)
  • Πολλά – Λίγα (για τα ψώνια)
  • Βαριά – Ελαφριά (για τα ψώνια, για τα σκουπίδια, για τη λεκάνη με τα ρούχα)
  • Κρύο – Ζεστό (στα φαγητά/ γλυκά που φτιάχνουμε)
  • Αλμυρό – Γλυκό (στα φαγητά/ γλυκά που φτιάχνουμε)
  • Τακτοποιημένο – Ακατάστατο (για τα δωμάτια)

   Αναπτύσσω τον περιγραφικό και αφηγηματικό μου λόγο!


Περιγραφή: Κατά τη διάρκεια μίας δουλειάς το παιδί μπορεί να περιγράφει τι ακριβώς κάνει (π.χ. όταν σας βοηθάει να φτιάξετε μπισκοτάκια: Τώρα βάζουμε τα αβγά στο μίξερ, βάζουμε και τη ζάχαρη. Στη συνέχεια τα χτυπάμε πολύ καλά για να λιώσει η ζάχαρη. Μετά θα προσθέσουμε το γάλα, κτλ)
Μπορούμε, αν έχουμε δύο παιδάκια, να βάζουμε το μεγάλο να περιγράφει τη διαδικασία και να δίνει οδηγίες στο μικρότερο.
Αφήγηση: Για δουλειές οι οποίες έχουν διαδοχή (π.χ. Ξεστρώσαμε το κρεβάτι, βγάλαμε τις μαξιλαροθήκες, πιάσαμε μαζί το καθαρό σεντόνι και το στρώσαμε στο κρεβάτι. Μετά βάλαμε τις καθαρές μαξιλαροθήκες) μπορούμε να το ρωτάμε στο τέλος της ημέρας π.χ. Ποια ήταν σήμερα η πιο διασκεδαστική δουλειά; Μπορείς να μου θυμίσεις πώς την κάναμε;
Επίσης μπορούμε να βάζουμε στο παιχνίδι αυτό και τον πατέρα ή του παππούδες, οι οποίοι να ρωτούν : “Τι δουλειά κατάφερες να κάνεις σήμερα; Θα μας πεις πώς την έκανες να την κάνουμε σωστά στο σπίτι μας;”

Χρήσιμα tips
  1. Επανάληψη καθηκόντων! Η επανάληψη της ίδιας διαδικασίας κάθε φορά βοηθάει τα παιδιά να μάθουν πιο γρήγορα.
  2. Επιλογή των παιδιών από μία λίστα με τις δουλειές που θα πρέπει να γίνουν.
  3. Μετατρέψτε τις δουλειές του σπιτιού σε διασκεδαστικό παιχνίδι με το να βάζετε μουσική που αρέσει στα παιδιά.
  4. Ακρίβεια και σαφήνεια σε όσα αναθέτετε στα παιδιά. Δίνουμε συγκεκριμένες οδηγίες και μία δουλειά κάθε φορά.
  5. Αναθέτετε δουλειές που μπορούν τα παιδιά να ανταποκριθούν. Όσο πιο εύκολες είναι οι δουλειές τόσο πιο καλά θα αισθάνονται τα παιδιά ότι μπορούν να τα καταφέρουν.
  6. Παιδικός εξοπλισμός ή πράγματα που να τα χρησιμοποιούν μόνο τα παιδιά (να αισθάνονται ότι αυτά είναι δικά τους και κανείς άλλος δεν τα χρησιμοποιεί).
  7. Επιβράβευση! Να λέτε μπράβο για την καλή δουλειά και να ευχαριστείτε για τη βοήθεια που σας προσέφεραν με μια μεγάλη αγκαλιά. Ενισχυτές των παραπάνω μπορεί να είναι μια βόλτα στην παιδική χαρά, στον παιδότοπο ή στο λούνα παρκ, μία αγαπημένη ταινία, ένα αγαπημένο φαγητό.
ΠΗΓΗ: Αλίκη Τριχείλη, Διευθύντρια ikid Πετρούπολης (http://www.ikidcenters.com)

Age of criminal responsibility is too low, say brain scientists

Parts of the brain responsible for decision-making and impulse control are still developing during a person's teens

Alok Jha, science correspondent · 13/12/2011 · guardian.co.uk

 
There is a huge variation among children in the rate of brain development and associated changes in mental function.
Photograph: Randy Faris/Alamy

The age of criminal responsibility in England, Wales and Northern Ireland could be "unreasonably low" given the emerging understanding of how slowly the brains of children mature, according to a report by the Royal Society. Widespread differences between individuals also mean that the cut-off age at which children are deemed fit to stand trial, at 10 years old, might not be justifiable in all cases.

The comments are part of an assessment carried out by a panel of scientists, lawyers and ethicists of how developments in neuroscience and brain imaging should inform the future practice of law. Neuroscience and the Law, published on Tuesday, examines how scientific understanding of the brain has advanced in recent decades and the light this has shed on behaviour. The report also assesses the reliability of lie detector tests.

In England, Wales and Northern Ireland, a child is deemed fit to stand trial at the age of 10, but in recent years it has been shown that important changes in the brain's neural circuits go on well into a person's teens. In Scotland children cannot be convicted until they are 12.

"A number of psychologists have already shown that adolescents are not wholly responsible individuals and are inclined to take risks and behave in irresponsible ways," said Nicholas Mackintosh, an emeritus professor in the department of experimental psychology at the University of Cambridge and chair of the Royal Society panel. "What neuroscience has shown in the last 10 years is that this is at least associated with the fact that the brain continues to develop throughout adolescence."

In particular, the prefrontal cortex, which is responsible for decision-making, impulse control and cognitive control, is among the slowest parts of the brain to mature and is not fully developed until around the age of 20. "Neuroscience adds to the evidence that a 10 or 12 or 15-year-old does not have a fully adult brain in many important respects," said Mackintosh.

Research has also shown that there is huge variation between individuals and that the development of the slowest-developing parts of the brain is associated with comparable changes in mental functions such as IQ, suggestibility, impulsivity, memory and decision-making.

In contrast, the amygdala, an area of the brain responsible for reward and emotional processing, develops during early adolescence.

"It is clear that at the age of 10 the brain is developmentally immature, and continues to undergo important changes linked to regulating one's own behaviour," said the report. "There is concern among some professionals in this field that the age of criminal responsibility in the UK is unreasonably low, and the evidence of individual differences suggests that an arbitrary cut-off age may not be justifiable."
Roger Brownsword, a former professor of law at King's College London, said that the question of criminal responsibility showed how neuroscience should form part of general policy debates around criminal justice. "It wouldn't be so much neuroscience driving that but it might be that neuroscience became very relevant in the background as we review that particular question," he said.
Another emerging uses of brain imaging is in lie detection. Several companies in the US offer services that claim to reveal whether a defendant is telling the truth. "We take a similarly sceptical view of that," said Mackintosh. "Most brain imaging data might tell you the difference between someone who is telling the truth and someone who is lying, though even that is uncertain. But it is quite certainly the case that some guilty offenders who protest their innocence actually believe they are innocent. They are not lying as far as they're concerned. It is also possible that, as soon as you're told what brain imaging is picking up in your brain, it's quite easy to fool it."
He added that the large majority of behavioural scientists and neuroscientists agree that brain imaging is not yet – and perhaps never will be – a reliable lie detector.
This has implications for criminal trials, said Brownsword, where the perceptions of jurors might be dangerously incorrect unless they have been tutored in exactly what this science can and cannot do.
"Lawyers and neuroscientists have to be educated in the nature of behavioural and neuroscientific evidence that all it can do is, by and large, indicate changes in probability," added Mackintosh. "The law is not only concerned with passing sentence in court, it's also concerned with prediction and risk assessment. Is this person likely to re-offend if now released from prison? It's impossible to make this prediction with any degree of certainty or accuracy. Risk assessment is a risky business and is notoriously inaccurate."

One of the main recommendations of the Royal Society report is that there should be an international meeting of neuroscientists and lawyers every three years to discuss the latest advances in "areas at the intersection of neuroscience and the law to identify practical applications that need to be addressed".

the Guardian on facebook

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ Σ'ΕΝΑ SITE!

http://www.elamazi.gr/ 

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ!

ΠΕΝΘΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ.ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΧΑΝΕΙ ΤΟΝ ΓΟΝΙΟ ΤΟΥ…









Η διαδικασία του πένθους και οι διάφοροι μηχανισμοί της είναι παρόμοιοι στα παιδιά και στους ενηλίκους. Τα παιδιά περνούν από τα ίδια στάδια και επηρεάζονται απ’ τους ίδιους παράγοντες και τις ίδιες συνθήκες όπως και οι ενήλικοι αλλά με κάποιες σημαντικές διαφορές, οι οποίες αφορούν κυρίως τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα παιδιά την έννοια του θανάτου και τα συναισθήματα που ακολουθούν σε σχέση με τους ενηλίκους π.χ. για τα παιδιά το αίσθημα της διάρκειας διαφέρει από τους ενηλίκους και έτσι το να αποδεχτούν και να ξεπεράσουν μια απώλεια χρειάζεται πολύ χρόνο.

Η πιο οδυνηρή κατάσταση που μπορεί να βιώσει ένα παιδί είναι ο θάνατος ενός γονιού. Τα περισσότερα παιδιά νιώθουν σαν να έχει έρθει η συντέλεια του κόσμου. Τα συναισθήματα είναι τα ίδια είτε ο θάνατος είναι αναμενόμενος είτε είναι απρόσμενος. Είναι πολύ δύσκολο να καθορίσουμε σε ποια ηλικία ένα παιδί αντιλαμβάνεται την έννοια του θανάτου και την ακόλουθη διεργασία του πένθους. Οσον αφορά στο βρέφος ως 6 μηνών η απώλεια της μητέρας δεν μπορούμε να πούμε ότι ακολουθείται από πένθος με την ακριβή έννοια του όρου. Το βρέφος παρουσιάζει σημάδια απελπισίας, αλλά μπορεί να προσαρμοστεί σε ένα κατάλληλο υποκατάστατο. Από 6 μηνών κάθε παρατεταμένος χωρισμός έχει άμεσες επιπτώσεις. Μετά από μια φάση διαμαρτυρίας, επανάστασης, θυμού, που μπορεί να διαρκέσει πολλές εβδομάδες, επικρατεί μια κατάσταση απελπισίας, αποτραβήγματος, απάθειας, με μονότονο κλάμα. Η διάρκεια και η ένταση των διαφόρων εκδηλώσεων που παρουσιάζει το παιδί από 6 ως 18 μηνών μετά τον χωρισμό – εξαφάνιση της μητέρας του, ποικίλουν υπερβολικά ανάλογα με το αν θα του δοθεί ή όχι ένα υποκατάστατο και ανάλογα με το αν το υποκατάστατο αυτό θα καταλάβει ή όχι την απόγνωσή του και θα ανταποκριθεί σ’ αυτήν. Η αναστάτωση είναι, γενικά, τόσο μεγαλύτερη όσο η διάρκεια ανάμεσα στην απώλεια της μητέρας και στην πιθανή επένδυση ενός υποκατάστατου παρατείνεται.

Τα παιδιά λόγω της ηλικίας και του σταδίου συναισθηματικής και πνευματικής ανάπτυξης στο οποίο βρίσκονται, δυσκολεύονται ιδιαίτερα να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει όταν πεθαίνει ο γονιός τους. Γι’ αυτό δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε λέξεις όπως: «έφυγε», «κοιμήθηκε» ή «χάθηκε» γιατί τα παιδιά είναι πολύ πιθανό να μπερδευτούν. Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς μαζί τους, ούτως ώστε να κατανοήσουν την κατάσταση πιο γρήγορα και να την ξεπεράσουν. Τα παιδιά είναι απαραίτητο να πενθήσουν τον θάνατο του αγαπημένου τους προσώπου εγκαίρως διαφορετικά θα γίνουν πολύ ευάλωτοι ως ενήλικοι και θα έχουν προδιάθεση να παρουσιάσουν κατάθλιψη.

Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα που παρουσιάζει ένα παιδί σε περίοδο πένθους είναι οι διαταραχές της προσοχής, πτώση της σχολικής αποδοτικότητας, διαταραχές στην ομιλία, τικ, απάθεια και διάφορες φοβίες, όπως φόβο μοναξιάς, σκοταδιού, ξένων, κ.λ.π. Επίσης είναι πιθανό να παρουσιάσει παλινδρομήσεις στην συμπεριφορά, δηλαδή να επανέρχεται σε προηγούμενα στάδια της εξέλιξής του. Τέλος, το παιδί έχει την τάση να ενσωματώνει τον θάνατο στα παιχνίδια του ή να σκοτώνει μικρά έντομα. Αυτό είναι αντίδραση στον φόβο που νιώθει· όσο περισσότερο φοβάται, τόσο περισσότερο προσπαθεί να σκοτώσει.

Όταν το παιδί αρχίζει να δέχεται την ιδέα του θανάτου του γονιού του νιώθει φόβο, θυμό, ενοχή. Συχνά τα παιδιά νιώθουν ένοχή και ότι τα ίδια είναι υπεύθυνα για τον θάνατο του γονιού τους. Μπορεί ακόμη να νομίσει το παιδί πως του αξίζει και του ίδιου να πεθάνει· αυτή η ευχή συνδυάζει την τιμωρία του και την επιθυμία του να συναντήσει τον νεκρό. Μερικές φορές νιώθουν φόβο ότι θα πεθάνει και ο γονιός που ζει. Ή νιώθουν εγκαταλελειμμένα επειδή ο γονιός που ζει είναι κλεισμένος στον εαυτό του και δεν ασχολείται μαζί τους. Είναι φυσιολογικό και αυτό το συναίσθημα, το οποίο σιγά-σιγά θα μειωθεί σε ένταση λόγω της καθημερινότητας και τον χρόνο που περνάει. Είναι φυσιολογικό να νιώθει το παιδί θυμό για τον γονιό που ζει και να είχε πεθάνει αυτός στην θέση του. Όταν πεθαίνει κάποιος δικός μας τείνουμε να τον  εξιδανικεύουμε και να θυμόμαστε μόνο τις καλές στιγμές.

Στα παιδιά, όπως και στους ενηλίκους, όταν αναστέλλεται η ομαλή διεργασία της θλίψης προκύπτουν συμπτώματα παθολογικού πένθους. Τα πιο συνηθισμένα είναι το υπερβολικό κλάμα, η επιθετική συμπεριφορά, τάση για κλοπή, κακή επίδοση στο σχολείο διαταραχές ύπνου και φαγητού, ενούρηση, εγκόπριση, κ.α. Ιδίως τα παιδιά πρέπει να ενθαρρύνονται να συζητούν για τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Αν προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτά ή τα καταπιέζουν, θα υποφέρουν για πολύ περισσότερο καιρό και ίσως να μην ξεπεράσουν ποτέ τον πόνο τους.

Με σκοπό να διευκολύνει τη φυσιολογική διεργασία του θρήνου, η «Μέριμνα» (Εταιρία για τη Φροντίδα Παιδιών και Οικογενειών στην Αρρώστια και το Θάνατο), οργάνωσε Συμβουλευτικό Κέντρο το οποίο στηρίζει παιδιά και εφήβους που βιώνουν σημαντική απώλεια στη ζωή τους, εξαιτίας θανάτου ή απειλητικής για τη ζωή αρρώστιας ενός αγαπημένου προσώπου. Το Συμβουλευτικό Κέντρο στελεχώνεται από εξειδικευμένους ψυχολόγους, που μέσω ειδικών τεχνικών και παρεμβάσεων σε ατομικό, οικογενειακό και ομαδικό επίπεδο, αποσκοπούν στη διευκόλυνση της φυσιολογικής διεργασίας του θρήνου στο παιδί και την οικογένεια.

Τα παιδιά χρειάζονται ειλικρινείς απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις που αφορούν τον θάνατο. Πρέπει να ενθαρρύνονται να εκφράζουν αυτό που νιώθουν και να μην κρίνονται για αυτό. Έχουν κάθε δικαίωμα να κρατούν ζωντανές τις αναμνήσεις τους μαθαίνοντας έτσι να ζουν με αυτές και να κρατάνε με την σκέψη αλλά και την καρδιά τους  για πάντα ζωντανό κοντά τους τον αγαπημένο τους γονιό.




 ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΠΟΥΦΑΛΗ ΕΥΤΥΧΙΑ
 ΕΙΔΙΚΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ-ΨΥΧΟΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ
ειδικευμένη στις μαθησιακές δυσκολίες-δυσλεξία
effie.boufali@yahoo.gr





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...